domingo, 23 de agosto de 2015

A Fonsagrada recupera una ruta hecha a mano hace 75 años para ir a Ibias

portada de La Voz de Galicia

Medio Rural acondiciona un camino de 18 kilómetros que bordea el embalse de Grandas de Salime
Suso Varela
 
29/8/2008
  • Valoración(3 votos)
El turismo de A Fonsagrada ya tiene desde este mes un nuevo aliciente. Los municipios asturianos limítrofes llevan años de ventaja a los de la montaña lucense en cuanto a infraestructuras turísticas, tanto las hosteleras, como las museísticas o las de puesta en valor del paisaje. Los pasos dados en los últimos años, especialmente en A Fonsagrada, van encaminados a un modelo de turismo capaz de ser complemento, no competencia, del que ya disfrutan en Grandas de Salime o Villanueva de Oscos.
La Consellería de Medio Rural acaba de realizar las obras de acondicionamiento del rebautizado como Camino da República, que transcurre por los montes vecinales de Miñide, en la parroquia fonsagradina de Vilar de Cuíña. Esta ruta circula en paralelo al embalse de Grandas de Salime.
Este camino fue hecho a mano en los años treinta y cuarenta del pasado siglo y servía para unir la villa de A Fonsagrada con la asturiana de San Antolín de Ibias. Destaca la vía por su valor histórico, etnográfico, ambiental y paisajístico.
El delegado de Medio Rural, Emilio López Pérez, visitó recientemente la ruta y destacó que este tipo de recuperaciones «teñen por obxecto acadar unha valorización integral dos recursos forestais, mediante a combinación de diferentes aproveitamentos, como é a madeira, o turismo, a recollida de castañas e de cogomelos ou o silvopastoralismo». Esto último es lo que pretende conseguir la consellería con los montes vecinales de Miñide.
El trazado del camino -que tuvo una partida de 42.319 euros para su mejora- abarca 18 kilómetros y tiene un tiempo estimado de recorrido a pie de unas cuatro horas, con una dificultad media. La ruta comienza el Liñares de Bidul y recorre las zonas de monte bajo, entre bosques autóctonos, ruinas de antiguas aldeas, fuentes, río y regatos. El Camino da República cuenta con puentes colgantes, antiguas capillas, hornos de fundición de hierro y termina en el Ponte de Villabol. Este tramo es el que está de momento acondicionado, pero si el caminante continúa al poco tiempo llega al límite municipal entre A Fonsagrada y San Antolín de Ibias, justo en la aldea asturiana de Río de Porcos.
Entre los puntos de interés de esta ruta destaca la antigua Ferraría, una fábrica en la se fundía el hierro hasta 1875. Todavía hoy se conserva una imponente chimenea. Antes de la mejora del camino, acceder a este horno era muy complicado debido a la abundosa zona forestal que impedía su visibilidad y accesibilidad.
Medio Rural ejecutó trabajos de reparación del trazado para posibilitar el tránsito de vehículos, además de rozas de matorral, instalación de barandillas y la sustitución de las pasarelas de madera en mal estado de conservación. Destaca la calidad de la obra realizada hace 80 años por cientos de trabajadores, ya que se pueden contemplar muro de tres metros en varios puntos del trazado.
La consellería ha publicado dípticos informativos sobre la ruta, en los que se resaltan los lugares de interés que atraviesa la ruta. También se han colocado paneles informativos a largo del camino. «Todos estes traballos son para poñer en valor un espazo forestal para o seu uso social e recreativo, sen modificar substancialmente as súas condicións iniciais e adaptarse a unha vía dun enorme valor histórico», señaló López Pérez.

POLA CARRETERA DA REPUBLICA: DA SEIMIEIRA DE VILAGOCENDE (A FONSAGRADA) ATA NEGUERIA DE MUÑIZ

SEIMIERA DE VILAGOCENCE

Un dos saltos máis fermosos e fascinantes de Galicia, chegando a superar en altura ao Cadoiro doToxa, en Silleda. Trátase da coñecida como Seimeira de Vilagocende, un salto de auga de 50 metros de caída vertical que forma o Río Porteliña
















PRAIA FLUVIAL PENA DO INFERNO
«Se isto é ou inferno, que vaiamos logo para aló», sentenciou hai anos unha visitante, marabillada pola praia fluvial da Fonsagrada. Porque na montaña tamén hai areal, illado ao cabo da estreita e tortuosa estrada LUNS-170, pero lugar máxico e cun microclima envexable. Estamos a 290 metros sobre ou nivel do mar e temos dous meses de inverno duro, decembro e xaneiro, ou resto e moi suave», asegura Xosé Fernández, propietario do merendeiro que hai xunto ao río, e impulsor xunto a Aniceto Cadenas, da creación da área recreativa.

Habilitouse hai tres décadas nun meandro do río Lamas-Vilabol, afluente do Navia. É unha paraxe impresionante, cortado de rocha sobre o río que aínda hoxe deixa á vista os restos dunha morea glacial.


Todo quedaría baixo as augas, de construírse outro aberrante encoro máis no Navia, pero hoxe atrae moitos bañistas e persoas que sestean entre merenda e merenda, polas beiras. «Isto é amostra do espírito de supervivencia dous galegos, e aquí seguimosmantendo isto pese ao escaso apoio dás administracións», dicíaXosé, que recorda cando a zona era unha das máis industrializadas da provincia, pois na próxima ferrería de Vilar de Cuiña se fundían con mineral de ferro e carbón vexetal da bisbarra, os cravos e remaches para os navíos de guerra construídos en Ferrol ata o século XIX. «Hoxe somos 4.500 persoas non municipio pero ata 1920, tinga 23.000 habitantes», resalta sobre o ocaso dos mazos de laminación férrea e as minas de chumbo, xa case na raia con Asturias.

Na Pena do Inferno houbo días de contar 500 persoas por caixa no bar, pero a crecente despoboación causou efecto neste recreo que naceu da pura necesidade de aseo e esparexemento nas extensas familias de antano. «Eran vos tempos de familias de 20 ou 30membros, que se xuntaban en casas sen baño, así que había quebaixar ou río campo a través, e nosoutros viñamos despois de comer, nunha hora de lecer ao mediodía, dende Vilagocende,mentres vos maiores tamén descansaban», recordaba Xosé cando o visitamos o ano pasado. Daquelas excursións dos rapaces e daspolavilas dos pobos, naceu a inquietude por mellorar a paraxe natural. Montouse un quiosco, aumentou a comodidade para as merendas, fíxose unha pequena represa e o Icona, a Confederación Hidrográfica e o Concello apuntáronse a posteriori a colaborar cos veciños, visto que A Pena do Inferno se converteu nun formigueiro de xente, turistas incluídos, pois o 75% da poboación emigrou. Cando os veciños xa tiñan comprada unha ponte para instalalo augas abaixo da praia, a Administración construíu un colgante e aquel aproveitouse para comunicar Lamas de Moreira.

TEXTO PUBLICADO NA VOZ DE GALICIA POR XOSE LOMBARDERO (03/08/2010)








FERRERIA DE VILAR DA CUIÑA





































PRETO DE NEGUEIRA DE MUÑIZ

Un cortín, alvariza ou abellariza é un lugar onde se teñen as colmeas. En Galicia o cortín tradicional está formado por unha estrutura circular ou ovalada (nalgúns casos poden presentar planta cadrada) para dificultar a entrada dos animais e protexer as colmeas dos ventos fríos, recibindo a luz dende o alborear ao estar orientados cara o nacente
Canon do Río Navia e ponte colgante de Rio de Porcos (Ibias-Asturias)

Arexo é un lugar da parroquia do Vilar da Cuíña no concello lugués da Fonsagrada na comarca da Fonsagrada. Tiña 1 habitante no ano 2010 segundo datos do INE, dos cales 1 era muller.
está situado a uns 25 quilómetros da capital do municipio, Fonsagrada,y a 5 do núcleo principal da parroquia, Vilar deCuiña.A sùa altitude é de 370 metros sobre o nivel do mar e é a última aldea do municipio de Fonsagrada que atravesa a estrada LUNS-721 cara ao nordés, internándose esta no municipio d eNegueira de Muñiz e en Asturias. Atópase un miradoiro construído en 1993, con motivo da inauguración da estrada de acceso (LUNS-721); dende este, pódese gozar dunha bela panorámica do canón do río Navia, fronteira natural entre Asturias e Galicia, así como a aldea de Riodeporcos e varias antigas minas na vertente asturiana deste.